Terapia humanistyczno-doświadczeniowa

Terapia humanistyczno-doświadczeniowa jest współczesną wersją podejścia humanistycznego, do którego jest zaliczana wraz z terapią skoncentrowaną na osobie i terapią Gestalt. Początki założeń tego podejścia stworzyli w swoich pracach Eugene Gendlin, Leslie Greenberg, Alvin Mahrer lub Akira Akemi.

Zmiana w psychoterapii polega na tym, że w trakcie jej trwania dochodzi do uzyskania u klienta do pełnego, niezakłóconego i niezniekształconego doświadczania. Pogłębione doświadczanie jest celem, tematem i narzędziem pracy terapeutycznej.

Objawy będące przyczyną cierpienia, zwykle oznaczają, że w jakimś obszarze doszło do zakłócenia procesu przetwarzania doświadczenia.

Klient w sposób zniekształcony postrzega, co jest w jego wnętrzu: emocje, potrzeby i znaczenia. W podobny sposób widzi, co jest na zewnątrz niego. Dlatego podejmuje nieadekwatne działania, a jego sprawczość jest ograniczona, czemu towarzyszy niezadowolenie z siebie.

W tym aspekcie przywrócenie płynnego, niezablokowanego doświadczania tworzy sprzyjające warunki do odzyskiwania zdrowia psychicznego i dobrego samopoczucia.

Terapeuci doświadczeniowi rozmawiają ze swoimi klientami przede wszystkim o konkretnych przeżyciach – nie o faktach, ale o sposobie ich doświadczania. Podstawową płaszczyzną, na której odbywa się rozmowa jest subiektywna rzeczywistość klienta. W tym rozumieniu to właśnie doświadczanie jest głównym tematem terapii doświadczeniowej.

Terapeuci doświadczeniowi zwracają szczególną uwagę na bieżące doświadczenia tu i teraz – uwzględniają nie tylko subiektywne znaczenia, ale także emocje i doznania z ciała. Dużą wagę przywiązują do doświadczania relacji między sobą i klientem. Terapeuta współdoświadcza z klientem i tak rodzi się jego empatia.

Terapia humanistyczno-doświadczeniowa jest oparta na autentycznej, empatycznej relacji między klientem a terapeutą, który jest w pełni obecny, odnosi się z szacunkiem i z bezwarunkową akceptacją do klienta, pozostaje wrażliwy na jego doświadczenia. Zasady odnoszące się do wzajemnego kontaktu obejmują ułatwianie wspólnego zaangażowania się w bezpieczną, ukierunkowaną na cel relację terapeutyczną. Jest to związek, który daje poczucie bezpieczeństwa i umożliwia koncentrację, aby zachęcić klienta do wyrażania i odkrywania osobistych trudności i emocjonalnego cierpienia.